bi senedir kendimi eğitiyorum resmen. küçük şeylerle mutlu olmayı öğrettim kendime. bi bakış olur, bi gülüş olur. he bu durumdan memnun musun diye sorsan değilim. ama hikaye nasıl bitecek onu merak ediyorum. böle böle zaman geçiriyorum işte. hikayenin sonuna yaklaşıyorum ya gittikçe, onun sevinci var biyerlerde.
bi senedir kullanmadığım hislerimin köreldiğini farkettim bide. pişmanlık hissetmiyorum mesela artık, yada kıskançlık, yada üzülmüyorum olmasını istediğim ama olmayan şeyler için.
yazıyorum siliyorum tekrar yazıyorum tekrar siliyorum. bazen merak ediyorum kimse okuyo mu ki şuraya yazdıklarımı diye. zaten biri için de yazmıyorum artık. gelecek nesillere belki. onlar görsün şu hallerimi de aynı hataları yapmasınlar hehe.
yalan sölemeyi beceremeyen çocuktan sevgilerle
1 yorum:
Yazılarını ben okuyorum ve kendi yaşadıklarımdan parçalar buluyorum. Ben yazmaya cesaret edemiyorum, senin yazılarını okurken içimi döküyorum. Bu yüzden daha sık yaz, ben okurum.Bir de sana tavsiye yalan söylemeyi beceremiyorsan söyleme. Bir de dürüst olmayı beceremeyenler var; seninki daha masum ve güzel...
Yorum Gönder